1 El nombre de las cosas que es mentira y es caridad, el traje que cubre el cuerpo amado para que no muramos por la calle ante él, las cuatro copas que nos alegran al entrar en esos edificios donde hay sangre y hay llanto, hay vino y carcajadas, el precinto y los cascos, la cautela del sobre que protege traición o amor, dinero o trampa, la inmensa cicatriz que oculta la honda herida, son nuestro ruin amparo. Los sindicatos, las cooperativas, los montepíos, los concursos, ese prieto vendaje de la costumbre, que nos tapa el ojo para que no ceguemos, la vana golosina de un día y otro día templándonos la boca para que el diente no busque la pulpa fatal, son un engaño venenoso y piadoso. Centinelas vigilan. Nunca, nunca darán la contraseña que conduce a la terrible munición, a la verdad que mata. 2 Entre la empresa, el empresario, entre prosperidad y goce, entre un error prometedor y otra ciencia a destiempo, con el duro consuelo de la palabra, que termina en burla o en provecho o defensa, o en viento enerizo, o en pura mutilación, no en canto; entre gente que sólo es muchedumbre, no pueblo, ¿dónde la oportunidad del amor, de la contemplación libre o, al menos, de la honda tristeza, del dolor verdadero? La cáscara y la máscara, los cuarteles, los foros y los claustros, diplomas y patentes, halos, galas, las más burdas mentiras: la de la libertad mientras se dobla la vigilancia, ¿han de dar vida a tanta juventud macerada, tanta fe corrompida? Pero tú quema, quema todas las cartas, todos los retratos, los pajares del tiempo, la avena de la infancia. El más seco terreno es el de la renuncia. Quién pudiera modelar con la lluvia esta de junio un rostro, dices. Calla y persevera aunque ese rostro sea lluvia, muerde la dura cáscara, muerde aunque nunca llegues hasta la celda donde cuaja el fruto. Claudio Rodríguez, Alianza y condena, 1965.
Σαν βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δε θα βρεις, αν μεν η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους να σταματήσεις σ' εμπορεια Φοινικικά, και τες καλές πραγματείες ν' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στο νου σου να 'χεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί ειν'ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει. και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι. χωρίς αυτήν δε θα 'βγαινες στο δρόμο. αλλά δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
